VIVRE

ARNO ... Wanneer een voornaam volstaat, dan ben je meer dan een groot artiest, dan ben je een ICOON! In politiek correcte en fancy bewoording ben je dan cultureel erfgoed! Nu is politiek correct allesbehalve wat jij bent ...You're just an old motherfucker! Dat bewijst ook de vooruitgeschoven single, 'Solo Gigolo'.

Nu lijkt het of Arno er in mijn leven altijd al is geweest, een beetje zoals The Beatles of Jacques Brel. En toch ... Het moment waarop de heer Hintjens mijn muzikale bewustzijn 'upfuckte', staat me nog haarscherp voor de geest: Charles et les Lulus op Marktrock Poperinge 1992! Samen met Roland Van Campenhout en Ad Cominotto vormde hij een broeierig bluestrio. Op die zomeravond wist ik plots hoe rock-’n-roll klonk en eruitzag: 'Too High To Eat' en nadien 'Going Back Into The Night'. Er was een leven voor en een leven na die swampy augustusnacht met een Oostendenaar die de 'European blues' voorgoed duidelijk op de kaart zette. En er was een album ook dat volledig uitgekleed was, zonder pose. Dat waren ook meteen je eerste woorden toen ik je als megajong broekie mocht fotograferen: “’k posere nie, hé!” Shit stress, daar in het Hotel Métropole aan het Place de Brouckère in Brussel ... om me daarna een dijk van een pose en beeld te gunnen. Merci!

Net als toen, is er ook nu met 'Vivre', een album vol nieuwe songs, zonder pose. Want zo voelen ze aan. Nergens dacht ik eraan om andere, eerdere versies te beluisteren. No more bullshit, direct 'en avant'! Waar vroeger riffs en bas en de beat je een mokerslag gaven, is het nu de beurt aan de lyrics. En of die aankomen ... Dat is het understatement van de eeuw! Is het omdat we weten welke hel onze held moet doorstaan, zeker in deze tijden waar ons immuunsysteem een hoger goed is en van onschatbare waarde blijkt? Hier is hij een 'Lonesome Zorro' die de weg even alleen moet gaan maar: 'Je veux vivre avec une overdose de Rock’N'Roll'. Laten we hem dat 24/7 toedienen!

Op elk nummer van de plaat klinkt hij als 'een chanteur de vie' die terugkijkt op het leven. Zo krijgt elke song een nieuw leven en een dubbele betekenis. In 'Tatouage du passé' bijvoorbeeld, als het klinkt: 'Et Dieu l’observe comme un vautour' en 'Ses yeux crient des larmes d'amour', dan zijn wij, het publiek dat niet aan zet is om de tranen weg te kussen en God aan te spreken: “C’est Arno, il nous appartient!”

Ook al klinkt 'Vivre' als een soort testament, toch oogt het meer dan ooit als een nieuw begin! Met TC Matic waren 'the magnificent five from the seaside' de grondleggers van rock in zijn meest surrealistische en unieke vorm. Solo puurde Charles Ernest dat verder uit en werd zo de nationale muzikale godfather! En nu is hij dat absoluut opnieuw met dit album 'Vivre'. In interviews werd al vaak gekeken in de richting van Brel.  Ook vroeger was dat reeds het geval. Maar met 'Vivre' - nu meer dan ooit - mogen we het  zonder schroom en bescheidenheid uitspreken: Arno staat in de galerij van de allergrootsten! Alleen al hoe de frasering van de tekst gedrapeerd wordt over de piano van Sofiane Pamart ... He's the Frank Sinatra of our times!

'La vie c'est une partouze', het zal nog niet zijn ... En meer hoeft dat ook niet te zijn ... "Kzieje gèrn, Arno, dikke pieper!" ... MERCI!

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Arno Songs, Albums and Playlists | Spotify

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.