Nordmann, een Belgojazzkwartet geschoold aan het Gentse conservatorium, is met 'In Velvet' al aan zijn derde langspeler toe. Een jazz-plaat dus… of toch niet helemaal. Ze beschrijven de plaat zelf als “Even though the musicians all have a background in jazz, this is not a jazz record". En dat klopt. Ik ruik wel wat jazz, maar dat ligt dan vooral aan de sax. Verder zijn het elektronica en synths die de sound van de plaat bepalen.
Het openingsnummer 'Cryptonym' is helemaal niet representatief voor de rest van het album. Penetrerende baslijn, flink wat delay op de sax en stevige drumpartij. Het geheel trekt zich als een diesel op gang en komt stevig binnen. De perfecte intro voor een rockplaat. Maar wat een contrast met de rest van de elpee. De toon wordt helemaal anders met 'Cascade', veruit één van mijn favorieten. Drum en bas die zachtjes aanzwellen en de sax die de boel openbreekt. Een dromerig nummer, met een tegendraadse gitaartokkel die blijft hangen.
'Submarine' doet heel filmisch aan. Ik waan me in de openingsgeneriek van een Vlaamse crimi op zondagavond. En 'Blue Rose Case' bouwt op dat elan verder. 'Jade' is een intermezzo met een sfeervol stukje achtergrondpercussie dat op kousenvoeten binnen komt geslopen. 'Boats/Marseille' doet me [checks notes] dan weer denken aan een 21ste-eeuwse versie van Wally Badarou. En daar zit de elektronicasound in de intro zeker voor iets tussen.
Voorbij halfweg zijn we met 'Star Fluff' en 'Partie Deux' aanbeland bij de mindere nummers van de plaat. Waar de slappende bas en het synth-geluid van 'Star Fluff' me nog wat melancholisch doen denken aan de eighties, kan 'Partie Deux' me absoluut niet boeien. Het is voor mij dan ook het zwakste element van 'In Velvet'.
'April' onderscheidt zich dan weer door zijn warm aangeblazen saxklank, tot het nummer halverwege een verrassend andere gedaante aanneemt. De plaat eindigt met 'Maine Cocoon', een soundscape die zich afwisselend in mijn linker- en rechteroor wurmt… een zacht golvende outro van een sfeervol en filmisch album vol boeiende stukken elektronica. Inderdaad, ik heb heel wat jazzachtige geluiden in de achtergrond gehoord. Maar dit is geen jazzplaat. Het is de ideale soundtrack voor een donkere herfstavond in je eentje.
Zin in meer? Beluister het album via deze link: https://open.spotify.com/album/3k1BIh30w0Cgne6M2NjGH4?si=nerktaPKTQ6f8Z…
Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.
Gerelateerde recensies
Reacties
Reactie toevoegen