Sylvie Kreusch

Sylvie Kreusch, voodoopriesteres en liefdesgodin in één

Het uitverkochte concert van Sylvie Kreusch in TRIX  stond aanvankelijk gepland voor november vorig jaar maar werd toen uitgesteld - corona, weet u wel. Op woensdag 6 april was het eindelijk zover. Een thuismatch voor de Antwerpse zangeres, die er duidelijk zin in had. “Eindelijk zijn we van die fucking mondmaskers af en moeten we niet meer vanop fucking stoeltjes naar concerten kijken!”, joeg ze halverwege de set haar frustraties van de voorbije twee jaar door de microfoon.

Het was nochtans een vruchtbare periode voor Kreusch, die eind vorig jaar met ‘Montbray’ haar eerste volledige album als soloartieste uitbracht. Een juweeltje, waarin ze liefdesverdriet en hernieuwde hoop in een blender van sensuele, mysterieuze maar toch toegankelijke popmuziek giet. Ze stond dan ook te popelen om die nieuwe, eigen muziek aan de wereld voor te stellen. Afgelopen zomer en herfst kon dat al sporadisch, maar telkens met de handrem op, want … juist ja, corona. En nu zwijgen we erover.

Podiumbeest

Want wat Sylvie Kreusch in de club van TRIX teweegbracht, was niet minder dan een triomftocht. Het (kleine) podium was sober aangekleed met enkel wat witte gordijnstukken, maar meer heeft de 30-jarige Antwerpse blijkbaar niet nodig om een sfeer van mystiek en gevaarlijke verleiding te evoceren. Van haar vorige projecten Soldier’s Heart en Warhaus wisten we al dat Kreusch het in zich heeft om op een podium als een magneet de aandacht naar zich toe te zuigen, met dank aan haar sensuele dansbewegingen en lijzige stem, maar we keken toch uit naar dit debuut als soloartieste. Nu ja, solo: ze werd op het podium wel uiterst goed geflankeerd door een vierkoppige band (Falk Schrauwen op percussie, Simon Segers op drum, Emily Vernaillen op synths/backing vocal en Jasper Segers op gitaar) die de muziek live meer gelaagdheid gaven dan op plaat.

Toch toonde Kreusch zich een geboren frontvrouw. In een plastieken jas en met een kap over haar hoofd zette ze de set in met ‘Falling High’, ook de opener op haar album. Meteen daarop volgden ‘Haunting Melody’ en ‘Wild Love’. Fluisterpop met mystieke trekjes. De toon was gezet. Halverwege  de set betekende dat een klein dipje in de spanningsboog, maar met de meer uptemponummers ‘Just a Touch Away’ en ‘Please to Devon’ zette ze de enthousiaste zaal weer onder stoom. Op een podium komt Sylvie Kreusch naar eigen zeggen helemaal tot leven en vindt ze de zelfverzekerdheid waar het haar in het alledaagse leven soms aan ontbreekt. Dat onderstreepte ze in TRIX door afwisselend als een bezwerende voodoopriesteres over de hele breedte van het podium te kronkelen en in een volgende fase als een sensuele popnimf naar mensen uit het publiek te wijzen en van dichtbij recht in de ogen te staren.

Afsluiten deed Sylvie Kreusch met het kwieke ‘Let It All Burn’ en een bisronde waarin ze ‘Walk Walk’, haar grootste solohit, tot het laatste opspaarde. “Is er nog een speciaal nummer dat jullie willen horen?”, vroeg ze het hongerige publiek plagend. Met een professioneel gemend meezingmoment sloot Kreusch de overtuigend gewonnen thuismatch af.

Sylvie Kreusch kan je nog zien op 14 april in De Vooruit en op 10 december in De Roma. Voor haar volledige tourprogramma: check https://www.facebook.com/sylviekreusch/about