Singer-songwriter Dries Bongaerts (36) vierde op 18 september de release van zijn tweede soloplaat 'Soothing Green' in een nét niet uitverkocht Corso te Berchem. Het werd zoals verwacht een magisch concert. Als rauw en doorleefd omschrijft men zijn stem maar er zit ook iets zachts en zalvends in.
Dries verbergt zich on stage achter zijn cowboyhoed. Met zijn slanke lichaam, bruine trui en korte laarsjes met sporen, lijkt hij op een moderne versie van de stripfiguur Lucky Luke, zodat je verwacht dat hij na het concert op zijn paard richting huiswaarts draaft - de horizon tegemoet.
Met 'Soothing Green' heeft hij een waardig tweede album afgeleverd. Het gaat hier om dertien songs met inhoud. Wat opvalt is dat de eerste drie songs over pijn, verdriet en afscheid gaan en de volgende nummers over genezen, hoop en liefde. Alleen het laatste nummer 'Neanderthal' past minder in de thematiek en is een aanklacht tegen de mens die de natuur vernietigt met zijn gedrag.
De plaat begint met het ijzersterke 'Certain Blue' waarin hij zijn gevoelens bezingt over die vrouw die nu met een ander is. De song is doordrongen van bittere melancholie en weemoed. Tegelijkertijd is de bluesy intro heel sterk en verraden de krachtige gitaren dat hij er zich wel doorheen slaat. In dat nummer heeft hij het ook over 'Soothing Green'. Te midden van het groen, gevlucht uit de stadsdrukte, likt Dries zijn wonden en vindt hij rust.
'Don't You Leave': dat laatste nummer begint zeer onheilspellend. Ineens bevinden we ons in het diepe Amerikaanse zuiden, in het zompige moeras. Het nummer eindigt in een Lynchiaanse sfeer waarin ik de dwerg uit 'Twin Peaks' zie dansen in de Red Room. Dries, die ondertussen de dwarsfluit ter hand neemt, danst zoals de dwerg, met kleine pasjes. Voorlopig spreekt hij de woorden nog niet achterstevoren uit.
'Prove Me Right' (wat uitkwam op single voor de cd) begint met gezamenlijk krachtig neuriën en met een elektrische blues slidegitaar wat het nostalgische effect verhoogt.
Dries noemt ook het 'vijfde bandlid', Sebastian Deceuninck. Hij is degene die zorgt voor psychedelische effecten maar ook voor het versterken van de instrumenten.
Ook in het ongelooflijk straffe nummer 'Time To Go' komt dit thema terug, let op het langgerekte gitaarspel en de elektrische gitaarsolo van Arno Goossens. Kijk naar het wah- wah- pedaal dat Goossens bedient en dat door geluidsman Sebastian wordt versterkt.
Robbe Broeckx (24) is een naam om te onthouden. De drummer werkt met belletjes rond zijn been en met de hihat. Luister goed naar de volgende nummers daarvoor: 'Farewell Oblivion', 'Until I', 'Foggy As Hell', 'Lay Down With You'. Robbe haalde zijn inspiratie bij de Noorse drummer Terje Isungset. En basgitarist Simon Beeckaert was er al bij van toentertijd met 'New Rising Sun' het vorige project van Dries met David Hermans.
In 'To Feel The Blue' hoor je duidelijk dat Dries beïnvloed is door Leonard Cohen, zowel qua muziek als door de manier waarop hij reciteert.
Dries maakt muziek als kunstvorm. Zijn drive is immens: hij is met vijf projecten bezig en gaf de cd uit in eigen beheer. Onbegrijpelijk, maar binnenkort staan de labels vast en zeker in de rij. Zo’n talent en drive kunnen we alleen maar koesteren.
Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – Soothing Green
Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.
Reacties
Reactie toevoegen