SEVERAL OTHERS

Het was reikhalzend uitkijken naar de nieuwe van Whispering Sons. De langverwachte, moeilijke tweede, zoals men zegt. Maar wat heet moeilijk? Several Others geeft mij niet de indruk een moeilijke worp geweest te zijn. Een plaat met heel wat body, die doorgaat op het elan van hun eerste full album van enkele jaren geleden, maar toch een vernieuwde sound toont.

Ik hoor nog steeds vintage Whispering Sons in de meeste nummers, zoals in openingstrack Dead End, met die brutale Peter Hook-baslijn. En met een arrangement in stijgende lijn, dat we intussen als typisch zijn gaan beschouwen voor deze band. Maar ook in Flood, misschien niet toevallig de opener van de B-kant (ja, ik heb hem op limited roestbruin vinyl), zitten diezelfde herkenbare elementen.

Maar Whispering Sons zijn overduidelijk gegroeid en durven nieuwe paden inslaan, met zowaar dansbare up-tempo nummers als resultaat. Heat begint met iets wat op een ska-ritme lijkt, en evolueert naar een onvervalste Johnny Marr-riff. The Smiths op zwartjassenspeed! Vision is opvallend vrolijk, met een duidelijke strofe-refrein opbouw. Niet wat we van de Sons gewoon zijn, maar een nummer waar Robert Smith volgens mij jaloers op zou zijn. En misschien wel het beste van deze plaat.

Hier en daar krijg ik het gevoel dat de band tijdens de lockdown vooral naar Vangelis en Ryuichi Sakamoto geluisterd heeft. Screens (in plexi?), Aftermath (geschreven tijdens de pianoles?) en Satantango (bedenk die naam maar eens!) drijven op klassieke piano en synths die mij terugbrengen naar de filmmuziek van de jaren 70 en 80. Die baslijn in Satantango, is dat niet het pianoriedeltje uit The Exorcist? Het zou zomaar eens kunnen, met die naam.

De belangrijke tweede van Whispering Sons is een sterk aan elkaar hangend album geworden. Een plaat die een meerwaarde krijgt op vinyl, met die noodgedwongen A- en B-kant. Twee mooi uitgebalanceerde helften, met de vooruitgestuurde single Surface een beetje als vreemde eend in de bijt. In het licht van de andere tracks lijkt dit een nodeloos gecompliceerd nummer en verre van het beste van de plaat.

Several Others toont hoe volwassen Whispering Sons intussen geworden is. Niet bang om te experimenteren, maar toch trouw aan hun invloeden. Het vaatje is nog lang niet uitgetapt. De teksten zijn er niet vrolijker op geworden, maar wie had dat verwacht na het jaar met het C-woord (“That Satan tangoing through our streets”)? Een aanrader!

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Several Others - Album by Whispering Sons | Spotify

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.