NAIMA JORIS

Ik herinner mij dat ik in 2016 de cd 'Home And Old Stories' van Chris Joris kocht en bij de eerste beluistering een voor mij erg jonge meisjesstem ontwaarde,  die blijkbaar van zijn dochter Naima was. Het was hun versie van 'Both Sides Now' van Joni Mitchell die mij bijbleef. Een heel mooi arrangement, heerlijke percussie en een zachte, beheerste stem. Maar ik moet ook eerlijk zijn, een stem zoals ik er al vaker een hoorde.

Ruim 5 jaar later zit ik in de wagen en komt het nummer 'Bellybutton'  uit de luidsprekers. Een heel sober arrangement met daarover een hemelse,  lage vrouwelijke altstem. Ik krijg spontaan een krop in de keel. Wat een mooie tekst, zo doorleefd gebracht. Dit komt recht uit een ziel, maar nog steeds kan ik de stem niet thuisbrengen. Na het afkondigen blijkt het om Naima Joris te gaan en meteen gaat er een belletje rinkelen, maar haar stem is plots zo veel lager geworden. Heel authentiek, zoals ik er maar weinige ken.

Enkele dagen later koop ik haar lp en sindsdien beluister ik hem dagelijks. Slechts heel zelden komt er iets voorbij wat je zo begeestert, meesleept en verwond achterlaat.

Inmiddels blijkt ze 40 te zijn. Waarom heeft het zo lang geduurd vooraleer wij deze parel mochten ontdekken? Omdat schoonheid rijpt of omdat haar leven andere wegen insloeg? Dat laatste blijkt uit haar bio helaas waar te zijn. In haar jonge leven kwam ze blijkbaar meermaals in contact met verlies en intens verdriet, wat meteen verklaart waarom deze muziek zo door merg en been snijdt. Ze geeft uiting aan haar emoties op een manier die niemand onberoerd laat.

Haar eerste ep pakt uit met 'Soon', blijkbaar naar een gesprek dat ze ooit voerde met de dokter van haar zus die haar het heel slechte nieuws over haar nakende dood moest overbrengen. De uiterst geraffineerde percussie, de  soms  dreigende en toch weer zalvende sfeer die geschapen wordt en vooral een heel breekbare, hemelse stem en een heel mooie uitspraak waardoor ieder woord binnenkomt.

Na 'Bellybutton', waarmee ik dit alles mocht leren kennen volgt 'Missing You'. Zoveel liefde verpakken in een nummer dat zo fragiel gezongen wordt. De andere muzikanten scheppen een heel apart klanklandschap geheel ten dienste van het verhaal dat verteld moet worden. Na vele  beluisteringen sijpelen er nog steeds heel kleine details door.

In 'Life' besef je plots hoeveel weemoed er van deze stem uitgaat. Een heel eclectisch gitaarspel, steeds ten dienste van de novelle die verteld wordt. Je kan niet meer weg. De sfeer heeft je in haar greep.

En voor je het beseft luidt 'My Home' het einde van dit hemelse meesterwerk in. Gitaar en tenor tuba (vermoed ik) vormen een mistig landschap. De stem van Naima streelt en geselt je. Ik wil niet met andere stemmen gaan vergelijken, want ze heeft een heel uniek stemgeluid. Na amper 20 minuten blijf ik verweesd achter, hopend dat er nog veel meer zal volgen. Hopelijk klaart het daarbuiten spoedig allemaal een beetje op en mogen we naar haar luisteren op een podium en genieten in een park bij zonsondergang. Wij hebben allemaal ons eigen verdriet, maar deze parel zalft.

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Naima Joris | Spotify

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.