LUCY

Op woensdag 25 augustus zakte ik af naar Brussel om op de Feeërieën  de voorstelling van het nieuwe werk van Dez Mona te mogen meemaken.

Ik kon niet bevroeden dat deze avond mijn muzikale leven voor een poosje overhoop zou halen.

'Sága' had mij destijds al behoorlijk kunnen imponeren, maar het pareltje dat ze nu hebben geschapen,  tart iedere verbeelding. De hele voorstelling ga ik nu niet beschrijven -  daar zal ik te weinig schrijfruimte voor krijgen -  maar de cd ligt nu in de rekken én behoort zeker tot het beste wat er tot nog toe in 2021 verscheen, dat staat vast.

Wie is de figuur van Lucy? Een man, een vrouw, een goddelijk dier of een zoveelste vermomming van Hades?  Naast de veelzijdige stem van Gregory Frateur horen we in dit soort muziek ook niet-alledaagse instrumenten  zoals een serpent, luit en harp. Allemaal afkomstig van de leden van B.O.X , het Antwerpse Barokensemble dat ook ten tijde van 'Sága' van de partij was. Het project werd voorgesteld als een barokoratorium, maar het is zoveel meer dan dat. Een samensmelting tussen pop, barok en soms bijna avant-garde ( Gavin Friday, Ute Lemper), maar bovenal wordt hier een nieuw universum geschapen.

De plaat kwam tot stand in een periode waarin we allemaal wat verward en op zoek waren  en behandelt thema’s zoals liefde, samenhorigheid, identiteit, verbondenheid, het zoeken naar een thuis, maar ook heling, hoop en zelfvoldoening.

De plaat opent met 'Lucy’s Prologue' en meteen wordt de sfeer voor de hele plaat geschapen in een hemels instrumentaal nummer. Daarna volgen 'Fellow Traveller' en 'Too Short A Season' en meteen blijkt weer over wat voor een ruim register Gregory Frateur kan beschikken. Hoog of heel laag, schreeuwend of zalvend, ieder gevoel wordt neergezet.

In 'All Out' wordt hij dan ook nog eens bijgestaan door o.a. de oorstrelende sopraan Lore Binon, die  dat verder in nog enkele nummers zal doen. Haar stem behoort, voor mij, tot de allermooiste die we in ons landje mogen kennen.

'Wandering Scene' wordt naast de twangende stem van Gregory Frateur gedragen door de gloedvolle accordeon van Roel Van Camp net zoals in 'Tiny Paradise'.

Naarmate het verhaal verder verteld wordt verandert de sfeer heel subtiel waarbij de bas en gitaar aan belang winnen. In 'Complete Me' , maar vooral in 'We Don’t Hide' waan je je even in een scène uit een spaghettiwestern.

Er ontstaat een soort breekpunt in de plaat bij 'Death Said'. Gregory Frateur zingt heel laag en uitgesponnen en een  gevoel van onbehagen maakt zich meester van de luisteraar. Dit is uiteraard noodzakelijk om het hele verhaal verteld te krijgen, maar toch wordt volgens mij, de zo mooi opgebouwde sfeer even doorbroken.

In 'Lockdown' wordt de draad weer opgepakt en ontwaak je opnieuw in die wonderlijke wereld van weleer. Op 'Lucy’s Sinfonia', 'Lucid Sky' ( alweer die wondermooie stem van Lore Binon) en daarna op 'Love & Mercy' wordt nog maar eens duidelijk uit welk repertorium aan instrumenten hier geplukt wordt. Allemaal hebben ze hun plaatsje in dit enorme web.

Onmogelijk om niet diep geroerd te worden door 'Now To Future' en bij 'Keep On Pushing' neigt de sfeer ook plots weer meer naar pop. 'Dance With Me' behoort tot een van mijn favorieten op deze plaat. Hoe bezield kan deze man toch zingen ...

Na de  laatste  drie nummers blijf je wat verweesd achter. Dit is geen plaat die je van bij de eerste luisterbeurt beethebt. Dit is een kunstwerk dat je moeten laten groeien en dat iedere keer weer, stukje voor stukje, in zijn ziel laat kijken.

De herfst staat voor de deur, maar hij kreeg plots heel wat meer kleur.

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – LUCY

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.