FELT

Na twee debuut-EP’s stuwt ILA, de band van Ilayda Cicek en sidekicks Sam Smeets en Cas Kinnaer, stilaan door naar de alomtegenwoordigheid met het mini-album Felt. Dat is een terechte omschrijving, want een full album is dit niet. En daar zit de grijsgedraaide radio-hit Leave me dry voor veel tussen. Een instinker van een nummer dat je verwachtingen op het verkeerde been kan zetten. Leave me dry is immers een klassiek rocknummer, energetisch en uptempo, met herkenbare strofes en refreinen. Kenmerken waarmee deze eerste single moederziel alleen staat op Felt.

Maar dat deert niet, want Felt gààt over iets, en dat voel je. Toegegeven, de plaat had bij mij meerdere luisterbeurten nodig voor ze mij kon raken. Trage nummers, vreemde songstructuren, verre oosterse klanken, intense sfeer … Het maakte het er niet makkelijker op. Het leek mij aanvankelijk wat te kabbelen zonder echt op kruissnelheid te komen.

Eternity schiet de plaat veelbelovend op gang, als Portishead met Interpol-gitaren, dreigend en intens. Maar Chamber steekt niet meteen een tandje bij. Pas bij Deity, een moker van een nummer dat ik stiekem wel eens wil gecoverd horen door Whispering Sons, mogen eindelijk de keel en gitaren opengetrokken worden. Kant A-afsluiter Leave me dry kennen we intussen allemaal wel. Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik dat Betty Serveert terug was, met dat typsiche gitaargeluid waarvoor ook Magnapop bekend stond, en dat de Afrekening van de vroege jaren 90 zo domineerde. Instant classic.

Op kant B gaat de maat meteen weer naar beneden met Rebirth. Een tegelplakker qua tempo, maar het plakt ook aan de kleren. De melodie, met die dreunende baslijn en die krakende fluisterstem van Ilayda Cicek, liet mij de rest van de avond niet meer los. Op afsluiter Din krijgen we eindelijk terug lawaai te horen. Of wat ze tegenwoordig postpunk noemen. Met alweer dat stemtimbre van Beth Gibbons die teveel aan de Groene Michel gezeten heeft, en dat er gedurende de hele plaat de aandacht van de luisteraar bijhield. En met een baslijn die op dubbele snelheid van Sting had kunnen zijn.

Felt is een vreemde, intense en rauwe plaat die je katapulteert naar een kleverig podium, in een hoekje van een donker jeugdhuis om tien voor middernacht. Best niet opleggen bij daglicht.

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – Felt

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.