Eases my Mind

Een moeilijk geval, deze eerste plaat van de Vlaamse Liam Gallagher. Ja ja, die vergelijking hebben we intussen wel genoeg gehoord. Het is veel te gemakkelijk om Eases my mind weg te zetten als een kopie van Oasis en alle aanverwante gitaarbands uit '90s UK. Maar het is wat het is. De zanglijnen van Bun klinken onmiskenbaar als Liam, maar de gitaarpartijen zijn veel eenvoudiger dan die van Noel. Ook wat Liam vandaag doet staat hier mijlenver van af. Moest Oasis al definitief gesplit zijn na hun tweede album, dàn had Eases my Mind de eerste soloplaat van Liam Gallagher kunnen geweest zijn.

Dus laten we ons terecht focussen op Brecht Vanvyaene en het fijne plaatje dat hij gemaakt heeft. Je band noemen naar het ding dat vanachter op je hoofd groeit, dat moet je durven als man. Het zegt veel over Brecht. De man met de bun heeft zelfvertrouwen. We horen het hem ook ergens zingen: I just want to rock hard, want nothing more - I don't want to fall in love and give up my goals - Times are changing but I think I never will. In tijden waarin Zwangere Guy geprezen wordt voor het stel kloten aan zijn lijf, heeft Bun een minstens even groot paar hangen. Want anders durf je deze plaat niet te maken. Je hoort het in de zang, in de songstructuren, in de muziekstijl die hij verder uitmelkt zoals velen dat voor hem gedaan hebben. Ongecompliceerd en zonder gêne.

Het grote verschil met alle anderen is dat Bun het erg goed doet. De teksten kunnen nog wat diepgang en subtiliteit gebruiken (Leaves just don't stay green, they color and fall, iemand?), en de melodieën zijn weinig vernieuwend. Maar wat geeft dat? Eases my mind rockt als een tiet! Hier kan je alleen maar vrolijk van worden. De meeste songs op deze plaat zijn allang niet nieuw meer. Luisteraars van een bepaald radiostation dat genoemd is naar een intussen overleden Belgische gitarist, kennen ze bijna allemaal, want ze zijn al bijna allemaal als single uitgekomen in de afgelopen twee jaar. En toch heeft Bun veel minder airplay gekregen dan hij verdient. Ik vind dat jammer, maar het is begrijpelijk in een tijdperk waarin te veel bands een doorslagje of zijproject van Balthazar (of Balthazar zelf) zijn. Bun is heel andere koek, maar niet voor iedereen.

Opener Sometimes I pretend trekt meteen stevig van leer. Met dreigende drums, vol spanning die naar meer doet verlangen. Attitude met hoofdletter A. Zò open je een debuutplaat! Around the corner gaat gewoon verder op hetzelfde elan. Waar niks mis mee is. Good times await around the corner. Het zal wel zijn!

Op It floats you around gaat het tempo wat de hoogte in, en met de zanglijn zou Liam wat problemen hebben. Maar niet Brecht. Die zingt vol zelfvertrouwen de longen uit het lijf. De gitaren in So far from home echoën de eerste plaat van Stereophonics, terwijl Brecht wat hogere tonen uitprobeert. Two faced girl is een fijn maar voorspelbaar countrybluesje waarin Bun op zoek gaat naar de zielenroerselen van een meisje dat mannen bespeelt en breekt. She just likes the attention of men - Makes you believe you're the one - I should have known better than this. Zo hebben we er allemaal wel eentje gekend… Ook hier horen we Kelly Jones in de schuurpapieren zanglijn. En wat een episch refrein!

Deze plaat is een ware sneltrein. Feels like yesterday vormt een rustpunt op een rit zonder breaks of pitstops. Op het laidback Burnout horen we eindelijk een poging tot lyric die doet luisteren naar wat er gezegd wordt. Het zit er dus wel in, en ik hoop er meer van te horen op de volgende plaat. De gitaren in titeltrack Eases my mind roepen een brede, filmische sfeer op, maar die wordt jammer genoeg wat in de weg gezeten door de rockende drums. Ook dit nummer klinkt alweer meer als oude Stereophonics dan als dat groepje uit Manchester. Het moet trouwens eens gedaan zijn met dat vergelijken! Top single There I go haalt zowaar de mosterd bij Crime Wave van The Scabs, en I don’t want to get up bij The Hives. Dus zeg niet dat Bun zijn wereld niet kent!

De plaat sluit af in stijl met de grootste Noel Gallaghertruc van allemaal, een weids anthem dat op het einde nog eens opnieuw begint. Rustig beginnen, met in de achtergrond een subtiele gitaar die de richting duidelijk maakt waarin deze song zal gaan. En nu allemaal meezingen: Words fall short – Words fall short – Words fall shiii-oooooort!!! Bun kent zijn pappenheimers.

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – Eases My Mind

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.