DE GOD VAN ONGEVEER

De vorige (solo)plaat van Jürgen Augusteyns heette 'Moeilijk'. Die titel had net zo goed op het nieuwste album kunnen worden gekleefd. 'De god van ongeveer' is een experimentele plaat, gemaakt door een gitarist-improvisator-componist die na jaren pop- en rockmuziek op zoek is naar een manier om een eigen geluid te ontwikkelen. Een boeiende plaat, maar grijs draaien is moeilijk.

Het werd een korte plaat van ruim 27 minuten (noem het een ep) die bestaat uit vier nummers, waarop wordt samengewerkt met klarinettist/jazzmuzikant Joachim Badenhorst, genre-overschrijdende percussionist Eric Thielemans en muzikale duizendpoot Mauro Pawlowski. Voor Augusteyns was de keuze voor Badenhorst en Thielemans een voor de hand liggende keuze. “Joachim speelde al op mijn eerste plaat en Eric en ik hadden net het idee opgevat om een duoplaat op te nemen. Maar toen kwam Covid-19 en beslisten we om dat project uit te stellen.” De opnames voor 'De god van ongeveer' werden gemaakt tijdens de eerste lockdown, wat de muzikanten beperkte tot een virtuele samenwerking. Iedereen nam thuis op en digitale bestanden werden heen en weer gestuurd. Naar eigen zeggen begon Augusteyns de plaat vanuit solo geïmproviseerde gitaarpartijen, maar al snel had hij ruwe arrangementen en structuren van de eerste twee composities.

De eerste twee nummers ('Droom, droom, droom' en 'Vinger bij vinger') zijn een samenwerking met Badenhorst. 'Droom, droom, droom' is een soundscape waarbij de gitaarklanken en elektronisch  kristallijn geritsel op een warme en rustige manier de luisteraar omarmen en meevoeren op een zes minuten durende sfeervolle trip.

Op het tweede nummer komt de percussie van Thielemans daarbij. Het begint zoals een rocknummer zou eindigen: je wordt rondgeslingerd door random gedrum en penetrante synthgeluiden, overgaand in klarinetgeschal. Halverwege wordt de noise vervangen door smurfenstemmetjes in iets wat lijkt op poëzie.

Spoken word zien we ook in het derde nummer, de titeltrack. 'De god van ongeveer' hoort bij een scène uit een sciencefictionfilm, met daar doorheen geweven,  een tekst geschreven en ingesproken door Mauro Pawlovski.

Vierde en laatste deel heet 'Binair gedicht' van Jürgen Augusteyns zelf. Ambient music en een computerstem die de cijfers zero en one afwisselen. Het gaat om een binaire vertaling van een tekst, gesampled op een klavier. Het nummer was als verborgen track bedoeld, maar uiteindelijk besliste Augusteyns om het toch als een volwaardig deel van de plaat te beschouwen. Het zou zo op de eerste elpees van Soft Verdict kunnen staan. En dat is een compliment.

Een interessante trip, maar niet voor de doorsnee muziekliefhebber!