BLOOM

Vraag ons niet hoe Rogé Verstraete van het Gentse label El NEGOCITO Records het doet, maar opnieuw laat hij een debuutalbum op de wereld los dat staat als een bunker.

Bloom van het gelijknamige kwintet heeft een grotendeels Waalse bezetting. Sleutelfiguur van de band is de Luikse gitarist Quentin Stokart, die in meer bands speelt dan wij kunnen onthouden. Hij tekent voor alle composities, zes in totaal. De resterende vijf tracks zijn groepsimprovisaties.

Ook afkomstig van Luik is drummer Alain Deval, die meespeelt op het recent verschenen debuutalbum van The Potash Corporation of Saskatchewan, aan de zijde van niemand minder dan … (tromgeroffel) … Teun Verbruggen, Jeroen Van Herzeele en Geoffrey Burton!

Eveneens van Luik: altsaxofonist en basklarinettist Clément Dechambre, over wie we helaas maar weinig biografische info vonden. Wat we wel weten, is dat hij in 2020 het soloalbum Un uitbracht, waarop hij alle instrumenten zelf bespeelt.

Van vele muzikale markten thuis: tenorsaxofonist Bruno Grollet. Hij gebruikt de jazz als opening naar een maximum van artistieke werelden, waaronder dans en theater. Naast jazz speelt hij ook wereldmuziek, folk, feestmuziek (echt waar!) en hiphop.

Aan de contrabas, ten slotte, de Italiaan Manolo Cabras, die al jaren in België woont en werkt en hier een vaste waarde is geworden bij tal van bands.

Bloom is een album dat niet veel volume nodig heeft om een statement te maken. Het bevat zowel elegische als aanstekelijke muziek die zonder grote gebaren van zich laat horen. Beheerst samenspel en korte maar efficiënte solo’s geven de toon aan.

Tenorsax en basklarinet zorgen op sommige tracks voor een sonoor en ingedikt geluid, percussie en gitaar op andere dan weer voor een kristalheldere sound. In sommige nummers gebeurt zoveel op zo’n onnadrukkelijke wijze dat je je aandacht erbij moet houden om alle nuances te vatten.

Dit vijftal gedraagt zich als de volwassen (lees: mature) muzikanten die ze zijn. Niemand dringt zijn persoonlijkheid op, de muziek staat integraal in het teken van gezamenlijke expressie. De collectieve improvisaties zijn doorgaans experimenteler dan de composities, maar dat kan ook niet anders: bij improvisaties is nu eenmaal geen partituur als vangnet voorhanden. Op deze tracks tasten de heren dan ook meer de mogelijkheden van hun instrument af en – niet onbelangrijk – maken ze gebruik van stiltes om extra muzikale spanning te creëren.

En of ze daar in slagen! Bloom van Bloom is een bloemrijk werkstuk dat groeit bij elke beluistering.

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.