BIG ENOUGH

Wie fan was van de titelloze debuut-EP van Mooneye uit 2018, zal smullen van dit eerste full album dat onlangs verscheen. Big Enough bouwt verder op de funderingen die destijds gelegd zijn, maar schakelt enkele tandjes bij. Het demo-geluid van toen heeft plaatsgemaakt voor sfeervolle producties met grote elektrische gitaren. De kwaliteit van de songs is dezelfde gebleven, maar die zat toen ook al snor.

De plaat begint opvallend vrolijk en uptempo. Mooneye op zijn best, in mijn ogen. De eerste drie nummers nemen je mee op reis langs een Americana-highway vol catchy gitaarmelodieën. Strand of Oaks, Mumford & Sons en Sam Fender zijn nooit veraf. Veel mensen vinden dat goed gezelschap. De engelenstem van Meskerem Mees is perfect gecast in Bright Lights, de single die de gekregen airplay meer dan verdient.

Verderop wordt resoluut de War on Drugs-weg ingeslagen. Niet dat daar iets mis mee is, maar het legt wel stilaan de vinger op de wonde: bij zowat elk nummer vraag je je af:  “Waar heb ik dat nog gehoord?”. Of zoals Michiel Libberecht zelf nogal profetisch zingt in de openingstrack: “It’s not easy to point out what it is.”Een kwaaltje dat ook het vroege Dead Man Ray en de latere Daan plaagde. Maar beter goed gepikt dan slecht gekopieerd.

Veel nummers op deze plaat volgen een structuur die ook door Richard Hawley en The War on Drugs gebruikt wordt. Trage opbouw, sterke strofes en opzwepende bruggen die leiden naar kamerbrede gitaarsolo’s op het einde. Maar op een aanstekelijk refrein kan je Mooneye zelden betrappen. Niet dat daar iets mis mee is. Niet alles is om mee te zingen. Dit is muziek om met gesloten ogen en een glas in de hand op mee te deinen. If We Hadn’t Met is daar een mooi voorbeeld van. Wordt ongetwijfeld een beest van een liveklassieker.

Maar waar pakweg Morrissey nog gedetailleerd uitlegt wat zijn probleem precies is, tast ik bij Mooneye een beetje in het duister. Ja, het leven is hard, maar zo slecht is het hier nu toch ook niet in dit land? Als de heater een fix nodig heeft, googel dan een loodgieter. Hoe ga ik Mooneye ooit echt begrijpen als hij zo karig blijft met achtergrondinformatie? Die knulligheid is nog charmant op jonge leeftijd, maar laten we hopen dat Libberecht ons op termijn iets meer antwoorden biedt.

Problemen zijn er om op te lossen. Het probleem met de debuut-EP was de magere productie en wat te veel akoestische gitaren naar mijn zin. Wel, daar is op dit album dus mooi aan verholpen. Big Enough klinkt uitermate internationaal en heeft de tijdsgeest stevig in zijn greep. Goed gedaan. Alles kan beter, maar dat is nu net de charme van dingen die niet perfect zijn. Mooneye heeft een mooie toekomst.

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – Big Enough

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.