ANEMIC CINEMA

De Gentse gitarist en componist Artan Buleshkaj is in de Arteveldestad geen onbekende: hij dwaalt er van muzikaal project naar muzikaal project zoals een kroegloper van café naar café. En Gent telt ontelbaar veel cafés…

Buleshkajs nieuwste project heet Anemic Cinema. Voor wie van taalspelletjes houdt: ‘anemic’ is een anagram van ‘cinema’.

Goed volk om hem kleurrijk te omringen vond hij in de figuren Rob Banken (altsax en klarinet), Steven Delannoye (tenorsax en basklarinet) en Matthias De Waele (drums). Net geen jonge honden meer, maar stuk voor stuk getalenteerde muzikanten met veel speeluren op de teller bij oude knarren in het vak.

Bij het onvolprezen Gentse label el NEGOCITO Records – ‘11 years of Radical Music’ – bracht het kwartet recent een ep uit met vijf nummers die samen afklokken op net geen 25 minuten. Compact als een kei of een ei.

Buleshkaj schreef alle composities. Een ideale gelegenheid voor hem, zou je denken, om te schitteren op gitaar en er met een van concentratie vertrokken tronie de ene solo na de andere uit te persen. Maar laat dat nu net niet het geval zijn. Geen ergerlijke egotripperij op dit album, maar ouderwetse team spirit!

‘Solenoid Creatures’ begint schijnbaar kakofonisch, maar is in werkelijkheid goed gestructureerd. Buleshkaj laat zijn gitaar hier van haar rauwste kant horen. Sommige recensenten gewagen van heavy metal, maar dat is flink overdreven. Delannoyes basklarinet voegt een aparte klankkleur toe aan het geluidspalet.

‘Poète Maudit’ klinkt bezadigder. Na een minuut of wat valt het nummer zelfs stil. Daarna volgt een plechtstatige passage die gaandeweg het geluid van een stuwmotor aanneemt. Volgen: opzwepende saxpartijen die elkaar de duvel aandoen en het maar niet eens raken over wie het meeste venijn in zijn staart heeft.

‘Lattices’ begint atmosferisch en ontwikkelt zich als een contemplatief nummer met bekoorlijk samenspel van de saxofonisten. Peis en vree in saxland.

‘Enmity’ is een track waarop de tempowisselingen elkaar snel opvolgen. Duellerende saxlijnen nemen het daarbij moedig op tegen de hypnotische gitaar van Buleshkaj. De drums lijken aangedreven door de motor van een F1-bolide.

Afsluiter ‘Shrines and Effigies’ klinkt als een soundscape bij een installatie van een beeldend kunstenaar wiens naam me maar niet te binnen wil schieten. Het donkere geluid van de baritongitaar contrasteert hier fraai met de ijle klank van Bankens klarinet.

De ep ‘Anemic Cinema’ bewandelt bezield de gulden middenweg tussen compositie en improvisatie en goochelt behendig met klankkleuren. De muziek beweegt zich elastisch op de grens van hedendaags klassiek en kamermuziekjazz, met een lekker ranzig rockrandje als toemaat. Ik kijk nu al uit naar meer werk van deze veelbelovende band!

Ben jij ook gepassioneerd door muziek, heb je een vlotte pen én heb je zin om ook een recensie te schrijven? Stuur dan een mail naar info@ohlalala.be.