Nette Du Bois

Als je de Instagrampagina van Ohlalala volgt, heb je mij misschien al zien passeren. Ik ben Nette Du Bois, 19 jaar oud en momenteel stagiaire bij Ohlalala. Vandaag leg ik je even uit wie ik ben, wat muziek voor mij betekent en waarom ik stage doe bij dit Belgische muziekplatform.

Wie ben ik?
Ik, Nette dus, woon in Opwijk en houd me in mijn vrije tijd bezig met muziek, met de jeugdbeweging en met uitgaan natuurlijk. Ik luister vooral naar oudere muziek, daarmee bedoel ik muziek uit de jaren 60, 70, 80 en 90. Deze  muziek probeer ik dan ook te mixen in mijn dj-sets van Vinyl On Wheels, waarbij ik enkel op singles en platen draai. Daarnaast dans ik ook bij Dansklas19 in Nijverseel waar vooral hedendaagse en moderne dans maar ook improvisatie en vloerwerk aan bod komen. Ik dans méééga graag, uitgaan is dan ook één van mijn favoriete hobby’s. Knaldrang it is! Bovendien ben ik ook leidster bij KSA Droeshout, want een jeugd zonder jeugdbeweging bestaat niet! Mijn leden animeren en amuseren, op weekends en op kamp gaan, fuiven organiseren, samen zijn met mijn beste vrienden en losgehen op dé lokaalfeestjes, daar doe ik het voor. Verder vul ik mijn dagen met gitaar spelen en met muziekdocumentaires kijken. Tip: Moby Doc!

Wat betekent muziek voor mij? 
Hoewel mijn vader mij nooit gepusht heeft om naar muziek te luisteren, vermoed ik dat ik van hem toch enkele muzikale genen heb meegekregen. Zelf speelt hij in een punkband en heeft hij naarmate de jaren vorderden een groot aantal platen bij elkaar gesprokkeld. Ik vroeg me geregeld af waarom hij altijd in dat muziekkot zat. Als hij weg was van huis, ging ik stiekem eens een kijkje nemen. Ik zag een enorme platenkast waarvan elk album geklasseerd was volgens de letters van het alfabet, een hele dj-installatie met verbonden platenspelers, acht gitaren, tientallen muziekdocumentaires op cassette, meerdere muziekbiografieën over (volgens hem) dé muziekgoden en nog enkele zware versterkers. Het was imposant en nadat ik ‘Got my mind set on you’ van de legendarische George Harrison hoorde, was ik verkocht.

Van het één kwam het ander, eens The Beatles de revue passeerden, kwam ik al snel terecht bij The Kinks, The Zombies, The Stones en The Small Faces. Na de jaren 60 verdiepte ik me in de jaren 70 en ga zo maar door. Tijdens mijn puberteit volgde ik een muzikale ontdekkingstocht naar mijn identiteit. Muziek evenaarde mijn gevoelens, deed me dingen inzien en tilde me tot een niveau waarbij ik alles even kon loslaten, mijn hoofd kon laten hangen en me kon verliezen in de melodie. Dat doet ze nog steeds. Op fuiven voel ik me vaak een buitenstaander door de muziek die gedraaid wordt. Vooral techno en house beheersen de dansvloer, jammer, maar daar heb ik me intussen over gezet. Zelf speel ik liever Santana of Kool & The Gang om te tonen aan mijn generatie: ‘Kijk, zo kan het ook.’

Waarom stage bij Ohlalala?
Ik studeerde af tijdens de lockdown in het zesde middelbaar. Daar sta je dan als nietswetende achttienjarige op zoek naar een beroep voor het leven. Na veel wikken en wegen besloot ik de opleiding journalistiek te volgen, ik hoopte zo mijn passie voor muziek met mijn job te verweven. Aan de hand van mijn stage hoop ik het vak ‘muziek’ nog beter te begrijpen door met mijn eigen ogen te zien hoe alles in zijn werk gaat. Hoe dat eerste zaadje van een artiest uitgroeit tot een wereld van succes en erkenning. Hoe ze dat ervaren en hoe ze zich daarbij voelen. Maar ik wil ook zelf muziek beluisteren en neerschrijven hoe ik die beleef. Ohlalala behandelt uitsluitend Belgische muziek en dat vind ik een uitdaging, omdat ik vooral internationale nummers beluister. Ik hoop te leren hoe ik sterke recensies kan schrijven, hoe ik de juiste vragen stel aan een doorgewinterde muzikant, hoe ik kan bijleren over het Belgische muzieklandschap en of dit beroep écht voor mij is.

De eerste drie dagen zijn al vlot verlopen. Tussen ons gezegd en gezwegen, ik wist niet wat ik moest verwachten en had redelijk wat stress. Dat was nergens voor nodig, want ik werd goed onthaald en ik mag superleuke dingen doen en zien. Voor de Ohlalala-rubriek 'Cook ’n Roll' bijvoorbeeld kwam Peter Vanlaet van Mama’s Jasje langs. En gisteren mocht ik zelfs een repetitie bijwonen van ‘Ik ben de walvis’ voor de Te Gek!?-voorstelling met Wim Opbrouck. Vandaag schrijf ik dan weer een nieuwsartikel over mezelf, zodat jullie me beter leren kennen en de komende weken kunnen volgen wat ik doe. Als je benieuwd bent, blijf dan zeker hangen en check de Instagramstories van Ohlalala!

Nette Du Bois