HuMORE: Harvey Lee

De legende wil dat Harvey Lee na een opgemerkte passage op het Limburgse popconcours Limbomania in het gezegende jaar 1999 op de rand van de doorbraak stond. Ware het niet dat een slordige stage manager hun tape destijds verwisselde met die van ene Roger Nelson, die we allemaal kennen als Prince. De gevolgen zijn bekend: Harvey Lee bleef vastzitten in de Vlaamse klei, Prince vertoeft intussen al enkele jaren in het hiernamaals. 

Een inleiding als bovenstaande brengt ons naadloos bij de vraag: in hoeverre moeten we een band als Harvey Lee, waarvan de bandleden zich verkleden in uitzinnige kostuums, met pruiken en al, serieus nemen? 
Bandleden Jan Corthouts (tevens lid van de rootsband Blues Lee) en Bart Ieven (frontman van de Brusselse band Les Generals Jack) moeten niet lang nadenken over het antwoord. “Doodserieus, natuurlijk” aldus Jan. “We nemen onze muziek serieus én we lachen met onszelf. Die twee gaan namelijk perfect samen. Kijk naar een rapper als Snoop Dogg: die is dead serious in zijn muziek, maar zet tegelijk ook een grappige versie van zichzelf neer. Of neem James Brown: die ging op het podium volledig over the top, maar méénde alles wat hij zong en deed.”

Géén coverband
De kiem voor Harvey Lee werd gelegd tijdens Limbomania, het tweejaarlijkse popconcours in de provincie Limburg. We schrijven eind jaren negentig, wat je het post-grungetijdperk zou kunnen noemen. Jan en Bart stonden naar de andere deelnemende bands te kijken en wat ze op dat podium vooral zagen, was: doodse ernst. Niet echt waar zij op zaten te wachten.

Bart Ieven: “Het was zo neerslachtig allemaal. Je mocht niet lachen. Je mocht niet flashy zijn. Als muzikant werd je geacht om de blik naar beneden te richten en zware riffs uit je gitaar te rammen, het liefst gekleed in een karowen hemd. Jan en ik deelden de behoefte om uit dat keurslijf te breken. We wilden doen wat we graag deden en wat we zelf cool vonden. Een nummer laten beginnen met een funky groove, om het daarna te laten evolueren naar een hardrock-epos: als we daar zin in hadden, dan deden we dat gewoon. En Jan is een uitstekend songschrijver. Dan reiken wij hem een klein ideetje aan en gaat hij daarmee aan de haal. Soms zijn het letterlijk enkele woorden die het zaadje planten voor een song. ‘Rockdown In The Lockdown’ bijvoorbeeld, of ‘Love In 3D’.”

Jan: “Disco, hardrock, pop of FM-rock: bij Harvey Lee kan alles, en ik doe er graag nog een schepje bovenop. Het is heel fijn om dat vertrouwen te krijgen van de andere bandleden. Voor alle duidelijkheid: Harvey Lee is géén coverband. Men plaatst ons weleens in het rijtje van cover- en showbands zoals Les Truttes, maar die vergelijking houdt geen stand. Ten tijde van Limbomania schreef Het Belang van Limburg dat Harvey Lee ‘de wedstrijd niet gewonnen had omdat het een parodieband was’. Maar dat zijn wij hoegenaamd niet!"

Bart: “Onze act is dan misschien een beetje clownesk, door die dolle kostuums en die pruiken, maar we brengen wel degelijk zelfgeschreven songs. Al moet ik er eerlijkheidshalve bij vermelden dat er tegenwoordig al eens een cover insluipt. Dat helpt om het publiek mee te krijgen.”
Jan: “Vroeger haakten de mensen weleens af omdat we onze songs té complex maakten. Te veel genres in één song. De mensen konden dat niet volgen.”
Bart: “Soms konden we het zélf niet eens volgen.” (lacht)

Rookmachine
Hoe het ook zij, Harvey Lee gaat altijd all the way. Gaan ze dat ook in de toekomst blijven doen?
Jan: “Natuurlijk. Ik zou ongelukkig zijn zonder Harvey Lee. Het klinkt misschien melig maar deze band is een lichtpuntje in mijn leven.”
Bart: “Ik heb Harvey Lee ook nodig als uitlaatklep naast de andere bands waarin ik speel. Ik denk dat dit voor veel muzikanten geldt. Flea is, naast bassist bij de Red Hot Chili Peppers, een fantastische jazztrompettist. Als muzikant wil je je nu eenmaal niet laten vastpinnen op één ding. Verder willen we vooral veel live spelen. We werken aan een plaat en sinds corona nemen we ook videoclips op. We hebben daar een vast concept voor: ‘three light bars and a smoke machine’. Wat dus betekent dat we gewoon ergens samenkomen met een vaag verhaaltje in ons achterhoofd en dat vervolgens opnemen met als enige rekwisieten drie lichtbalken en een rookmachine.” (lacht)

Tickets: www.harveyleemusic.com