Familie: Zaki, Stephen & David Dewaele

Er speelt iets bijzonders tussen vaders en zonen. Zeker als ze dezelfde passie delen. Zelden heb ik vaders ontmoet die stilletjes een stap achteruit zetten om hun kinderen te laten shinen. Nog minder vaak kom ik zonen tegen die op zo’n schone manier de legacy van hun vader eren. Meet Zaki, Stephen en David Dewaele.

Zaki, je hebt tijdens je professionele carrière ongelooflijk veel uiteenlopende dingen gedaan. Je bent dj geweest, radio- en televisiepresentator, auteur en acteur. Hoe zou jij jezelf omschrijven?
Zaki: ‘Als iemand die graag dingen doet. Hoe minder je op één ding vastgepind bent, hoe beter. Ik ben niet zo te vinden voor dat soort titels.’
David onderbreekt zijn pa: ‘Ok., maar je bent je er wel van bewust dat, in vergelijking met andere mensen, je traject ...’
Zaki vult aan: ‘Een beetje divers was, ja. Ik zit zo in elkaar. Het is niet dat ik dat bewust heb gekozen, ik was gewoon met zes dingen tegelijkertijd bezig omdat ik chronisch nieuwsgierig ben. Ik wilde van alles proberen.’

Jullie delen uiteraard de passie voor muziek en dj’en met vader, maar hebben jullie als tieners ook gerebelleerd  tegen vader of keken jullie vooral naar hem op?
Zaki: ‘Ik zal even onderbreken, ze hebben nooit naar mij opgekeken.’ (lacht)
David: ‘Het antwoord is verschillend voor Steph en mij. Ik ben een soort muzikale spons geweest. Ik kreeg heel veel muziek ingelepeld via papa, maar ook via mama, want haar muzikale passie is misschien nog wel een beetje groter dan die van u, pa. Ook al was hij degene die op de radio te horen was, zij was eigenlijk de grote muziekfan in huis. En dan was er nog Steph die ook zijn heel specifieke muzikale smaak had en voor mij, als jongere broer, was hij muzikaal altijd mijlenver voor op mama, papa en mij. Dus dat rebelleren heeft er bij mij nooit ingezeten, maar bij Steph wel. Hij wou specifiek de dingen die hij van papa niet kreeg.’
Stephen: ‘Ja, maar niet uit rebellie. Ik besefte gewoon dat er nog een heel andere wereld bestond waar ik nog niets van af  wist. Er was de muziek die mijn pa kreeg voor de radio en de televisie en natuurlijk zaten daar dingen tussen die ik de max vond. Ik herinner mij dat mijn ouders Motörhead binnenkregen (Ace of Spade), AC/DC en Van Halen en meteen ging mijn hoofd van: Ja! Dat was de eerste subcultuur die ik nog niet kende en waar ik volledig into was. Maar dan begon ik ook naar Kiss te luisteren en dat vond ik maar niks. Er was ook mama die regelmatig naar Londen ging en met muziek terugkwam die niemand hier had of draaide. Dus als kind had ik al door dat er muziek was die je hier in de winkel niet zag, maar die ergens anders wél was.

En dan ging ik op een bepaald moment, als klein gastje naar Music Mania en daar zag ik zoveel andere dingen die ik niet kende. Ik kende de hoezen niet, ik kende de muziek niet, het was allemaal nogal donker, new wavers of hard rockers. En zes maanden lang kocht ik van mijn eigen geld zowel een verzamelplaat van metal, The Axe Attack, alsook The Virgin Prunes en New Order. Maar ik voelde mij ook geprivilegieerd, omdat ik soms door Philip Lecompte werd meegenomen naar optredens en dan bleek dat Deutsch-Amerikanische Freundschaft te zijn. En als kind dacht ik toen: “Die gasten hebben gewoon twaalf cassettedecks mee en niemand speelt een instrument, genius!”

Dus sommige dingen overlapten en andere niet, maar het is heel moeilijk om daartegen te rebelleren, want uiteindelijk kwamen alle wegen altijd terug naar u, pa. Stel dat ik iets wijs vond dat hij nog niet kende en dat die band live kwam spelen, dan was de kans groot dat dat optreden georganiseerd was door iemand die ook mijn pa kende en dan wisten ze meteen ook wie Dave en ik waren. Er viel gewoon niet te ontsnappen aan zijn ‘zijn’. Soms vond ik dat ambetant en soms was dat ook de max!’
...

Je kan het hele interview met Zaki, Stephen en David Dewaele lezen in het nieuwe Ohlalala-magazine, verkrijgbaar via de webshop.