Familie: Frank & Kristiaan Deruytter

Als ik zeg dat Frank Deruytter één van de beste saxofonisten van ons land is, doe ik deze bevlogen topmuzikant met funky beats in zijn bloed oneer aan. Volgens zijn zoon Kristiaan hoort zijn vader namelijk  thuis in de wereldtop van saxofonisten, niet meer of niet minder. Zoon Kristiaan staat, in tegenstelling tot zijn vader, veel timider en diplomatischer in het leven, maar als ik naar Woman of This Time luister, ontroert hij me evenzeer met zijn unieke timbre waarin ik een vleugje Donald Fagen en Jeff Buckley ontwaar, maar ook  de funk van zijn pa.

Frank Deruytter speelde mee met tal van grote nationale en internationale artiesten, maar deze virtuoos heeft ook veel solowerk op de plank liggen. Of hij nu als dienend topmuzikant een saxsolo speelt of als frontman van zijn eigen creaties optreedt, beide maken deel uit van zijn zoektocht om zoveel mogelijk te leren uit de muziek in verschillende situaties. Frank: ‘Het één kan niet zonder het ander voor mij. Als dat ding in mijn mond gaat, dan is de knop aan en dan maakt het niet uit met wie of wat ik dat doe. Ik neem mezelf niet au sérieux, maar ik wil wel de beste zijn in wat ik doe. Daarnaast heb ik een ongelooflijke drive om muziek te spelen en om dat te delen met mensen. Muziek is mijn grote muze, maar mensen die gelukkig zijn en genieten van een concert, daar gaat niets boven. Je komt uit een soort van slaap als je voor een publiek staat. Ineens gaat die knop aan en dan zie je mensen lachen of wenen en daar doe je het uiteindelijk voor.’

Kristiaan, jij kreeg muziek en specifiek funk als kind met de paplepel mee. Wat waren je eerste muzikale ervaringen?
Kristiaan: ‘Van jongs af aan stond heel ons huis vol met muziekinstrumenten. Maar het is niet zo dat mijn vader mij ooit een muziekinstrument in mijn handen heeft geduwd, dat is vanuit mezelf gekomen. Toch ben ik er mij sinds kort van bewust dat mijn eigen muziek, die nogal een combi is van pop en jazz, beïnvloed is door de omgeving waarin ik ben opgegroeid.
Van ’s morgens tot ’s avonds hoorde ik een saxofoon. Elke dag stond er muziek op in de auto en thuis lagen de platen van Ray Charles en Queen - Prince en Bowie zijn later gekomen. Maar de grootste trigger om zelf muziek te gaan spelen waren de vele optredens van mijn papa waar ik als kind van zes al mee naartoe ging.  Elke keer als ik hem zag spelen, maakte mij dat wel emotioneel. Ik wou dat ook kunnen.’

Kristiaan, hoe is het om als 'zoon van' de muzieksector binnen te treden? Legt dat niet onwaarschijnljk veel druk op je schouders?
K: ‘Jawel. Papa voelt zich daar soms schuldig over, maar ik vind het juist heel fijn dat hij mijn vader is. Ik zou niemand anders willen. Maar ik voel soms wel erge druk op mij omdat iedereen mijn papa kent en ik bijna altijd word vergeleken met hem. Ik herinner mij nog dat ik ‘s voor een examen aan het Conservatorium niet geslaagd was en de leerkracht tegen mij zei: ‘Van een Deruytter verwachten we wel veel meer.’ En toen dacht ik: "Ik moet toch ook nog de kans krijgen om te leren …’
Op een bepaalde manier zijn papa en ik heel gelijkend en voelen wij hetzelfde, maar onze karakters verschillen behoorlijk. Mijn papa zal veel sneller zijn gedacht zeggen en zegt meteen wat hij denkt en dat vind ik supervet, maar ik ben anders. Ik beoog ook een andere weg dan papa. Ik wil met mijn muziek iets vertellen aan de mensen en soms ben ik bang dat ik met mijn eigen project, zal geschoven worden, richting iets dat ik niet wil.’

Jullie stonden voor de eerste keer als vader en zoon samen op het podium tijdens een optreden van Otomachine (n.v.d.r waarin Frank frontman is). Hoe voelde dat? 
F: ‘Heel ontroerend. Het idee kwam niet van mij en ik was niet zeker of hij zich tussen zoveel muzikaal geweld ging kunnen rechthouden, maar iedereen was in de wolken over hoe hij dat daar gedaan heeft. Zijn songs kwamen tussen deze topmuzikanten plots veel beter tot hun recht dan met zijn eigen band (n.v.d.r. Savoir-Vivre) en dat deed me plezier. Ik voelde hem groeien.’

Geven jullie elkaar soms ook feedback en hoe gaan jullie daarmee om?
F: ‘Kristiaan is een heel timide, integere mens. Hij heeft meer subtiele knoppen dan ik en daar leer ik veel van, maar het is ook even wennen. We helpen elkaar door de jungle, elk op onze manier, met de skills die we geleerd hebben. Ik ben heel zelfzeker over waar ik met mijn muziek naartoe wil, maar ook ik ben soms  vertwijfeld en Kristiaan geeft me dan inzichten waarvan ik achteraf denk: 'Tiens, hoe weet hij dat nu?’
K: 'Ik kan me pas tonen als ik kan spelen. Ik schrijf nummers die heel dicht bij mezelf liggen, soms heel confronterend, maar dat wìl ik ook. Mensen worden daar ook ongemakkelijk en stil van en net van die sfeer hou ik. Mijn papa gààt gewoon, op een veel exuberantere manier. Tijdens het opnemen van mijn ep ben ik soms bang dat er iets verloren gaat omdat ik het niet voél. Tegelijkertijd leer ik ook heel veel van mijn papa en kijk ik naar hem op. Zo zou ik wel wat meer van zijn directheid willen hebben, om te durven uitspreken als ik iets voel.’

Frank, hoe zou jij het muzikale DNA van je zoon omschrijven?
F: ‘Ik zou het omschrijven als 'Kristiaan-muziek', want er zit al iets heel unieks in zijn stem, in de manier waarop hij teksten schrijft of een nummer ziet. Dat is meteen ook hetgeen waarover ik mij het meeste zorgen maak want in de muziekbusiness moet je er alles aan doen om die ziel niet te verliezen. Voordat je het weet, word je volledig kapotgemaakt en schiet er niets meer van over. Want iedereen heeft een mening en als je naar al die meningen begint te luisteren, ben je snel je ziel kwijt. Ik raad hem vooral aan om zoveel mogelijk zijn goesting te doen en naar niemand te luisteren.’

Kristiaan, hoe zou jij de muzikale legacy van je vader omschrijven?
K: ‘Volgens mij hangt mijn papa aan de top van saxofonisten en niet enkel van België; door de manier waarop hij speelt, soundgewijs, timinggewijs en emotiegewijs. Ik vind het moeilijk om dat in het openbaar te zeggen omdat het fout kan overkomen maar voor mij is hij gewoon wereldklasse!’

Lore Abrahams