Eeuwenoud, piepjong: Emma Posman

In ‘Eeuwenoud, piepjong’ vertellen jonge, klassieke muzikanten waarom zij zich vol overgave op zo’n antieke muziek storten.  Deze maand: operazangeres Emma Posman.

Haar carrière lanceerde ze in 2018 in Salzburg - het mekka van Mozart - als Koningin van de Nacht in Die Zauberflöte, eind vorig seizoen was Emma Posman een high society fuifbeest in La Traviata, en nu speelt ze een kloosternovice in Puccini’s Suor Angelica. Later dit jaar is ze zelfs eventjes gewoon zichzelf tijdens Rosas’ Concert Arias in Gent. Het meisje dat zo graag filmster wou worden, heeft haar kinderdroom waargemaakt. Voortdurend mag ze in de huid van nieuwe personages kruipen. Alleen doet ze dat uiteindelijk niet voor een camera, maar voor een livepubliek in roodfluwelen zetels.

‘Mijn beide ouders zijn muzikanten, dus ik ben wel opgegroeid met klassieke muziek om me heen. Maar het was zeker niet mijn grote droom om operazangeres te worden. Een podiumbeest, dat was ik altijd al. Iemand met een heel hoog showgehalte. En iemand die altijd aan het zingen was. Is. Ik sta nu nog steeds te pas en te onpas te zingen. Dat is gewoon wie ik ben.’

Meteen bekroond, meteen gekroond
Alle stukken voor een carrière in de opera leken wel netjes uitgespreid te liggen. Het duurde dan ook niet lang voor die puzzel vorm kreeg. Eerst kso, dan conservatorium en vervolgens nationale en internationale prijzen. In 2018 tijdens haar masterjaar in het conservatorium was er de  bejubelde - last minute - invalbeurt als Koningin van de Nacht: een van de meest prestigieuze operarollen, op een van de meest prestigieuze operapodia. ‘Ik zie me daar nog zitten in mijn loge. Drie uur voor de première moest het kostuum nog helemaal aan mij worden aangepast, en terwijl dat gebeurde, was mijn coach er de laatste stukken aan het indrammen. Onwaarschijnlijk. Al is het natuurlijk formidabel om daar te staan. Ik heb er een ongelofelijke boost van gekregen en sindsdien heb ik nog acht producties van Die Zauberflöte mogen zingen.’

Hoe ga je daarna verder? Als zowat je eerste grote productie zo een voltreffer is, wat wordt dan het volgende mikpunt? ‘Ik wil zeker geen andere genres binnen de klassieke muziek uitsluiten, maar toch blijft opera mijn hoofdambitie. Ik acteer te graag. Het is het genre dat mij het meest kan raken. Nu, als operazangeres hangt je carrière wat vast aan je stemtype. De personages die bij mijn stem passen, zijn nu eenmaal vaak de hoofdrollen. Natuurlijk begrijp ik wel dat ik die op mijn leeftijd niet zomaar kan gaan opeisen in de grote huizen, maar daar werk ik zeker naartoe. Ik krijg ook regelmatig de kans om die grotere rollen te coveren. Dat houdt in dat ik ze helemaal instudeer als back-up, mocht er iemand ziek worden. Hoewel ik uiteindelijk zelden op het podium sta, zijn dat wel momenten waar ik me in nieuw repertoire kan verdiepen en waar ik me aan collega’s kan tonen.’

Met de trein naar…
Covers van zo'n grote rol mogen dan een prima kans zijn, gelukkig staat Emma daarnaast ook zelf op de scène. In Brussel, Antwerpen en Gent, maar evengoed in Genève, Berlijn of Dijon. Het leven van een operazangers is notoir internationaal. ‘Maar ik reis zo goed als overal met de trein naartoe! Opera maken is niet bepaald milieuvriendelijk, dus ik probeer op die manier mijn steentje bij te dragen. Het vele reizen maakt mijn leven zeker extra interessant. Voor corona zat ik per jaar nauwelijks een maand thuis. Dus ondanks de moeilijkheden en de onzekerheden van de afgelopen periode blijf ik als artiest wel op die vrijheid gesteld. En het plaatst alles in perspectief. Nu ik weer even in eigen land zing, valt een uurtje sporen naar Brussel of Antwerpen plots heel goed mee' (lacht).

Jasper Croonen