Eeuwenoud, piepjong: Sylvia Huang

In ‘Eeuwenoud, piepjong’ vertellen jonge, klassieke muzikanten waarom zij zich vol overgave op zo’n antieke muziek storten.  Deze maand: Koningin Elisabethwedstrijd-finaliste Sylvia Huang.

Ik kan me eigenlijk nauwelijks een leven zonder viool voorstellen. Mijn mama is celliste, mijn papa violist, en hij heeft me al heel snel een instrument gegeven. Het werd ons spelletje samen. Mijn mama zal vooral blij geweest zijn dat zij me geen les moest geven (lacht). Bij ons thuis stond ook bijna alleen maar klassieke muziek op. We hadden vooral veel vinylplaten met symfonieën in onze platenkast. Andere muziek was er nauwelijks . Die heb ik pas veel later op school ontdekt. Maar ook vandaag luister ik uiteraard nog naar andere muziek: soul en jazz bijvoorbeeld.

Ik denk dat dit belangrijk is als muzikant, dat je op zoek blijft gaan naar dingen die je inspireren en die je kan meenemen in je uitvoering. Onlangs zette ik ‘La Quête’ van Jacques Brel op, zijn teksten kunnen me enorm raken! Maar als ik naar een museum ga kunnen de schilderijen me evengoed prikkelen. Als artiest moet je daar op zoek naar blijven gaan. Je moet jezelf blijven ontwikkelen. Daar ben je nooit klaar mee.

Mijn ouders hebben me dus altijd aangemoedigd om klassieke muziek te spelen. Daar ben ik hen enorm dankbaar voor. Je komt zo als kind heel naturel in contact met een belangrijk deel van onze geschiedenis. Het leert je discipline en doorzettingsvermogen. Je leest ook overal dat het goed is voor de hersenen … niets dan voordelen toch!

Daarbij komt nog dat klassieke muziek voor mij een heel sociaal gebeuren is. Natuurlijk moet je veel alleen oefenen, maar uiteindelijk is het de bedoeling om samen te spelen. Of dat nu in een ensemble op de muziekschool is, of in een orkest. Zo leer je naar elkaar te luisteren en met elkaar te communiceren. En je maakt ook een connectie met het publiek, want je brengt je emoties over. Daarom vind ik het - zeker vandaag  nu onze wereld steeds individualistischer wordt - net zo belangrijk.

Een moment van verstilling
Wat ik me van vroeger ook nog levendig herinner is hoe mijn ouders me al op jonge leeftijd meenamen naar Bozar in Brussel. Daar moet mijn passie écht begonnen zijn. Hoe iedereen daar zo stil en gefocust luistert en kijkt naar wat er zich op het podium afspeelt. Het was alsof de tijd bleef stilstaan. En die prachtige zaal binnenwandelen is toch gewoon indrukwekkend? Dat was het zeker toen ik zeven jaar was, maar dat is het vandaag nog evengoed.

Klassieke muziek is volgens mij ook bij uitstek een genre dat je live moet ervaren om de magie ten volle te kunnen vatten. Het is een momentopname. Het gaat om de sfeer in de zaal en de energie die de muzikanten geven. De muziek wordt gecreëerd en daarna is die uitvoering weg.  Dat voel je alleen als je er bij bent.

Ik snap heel goed dat mensen thuis niet graag naar klassieke muziek luisteren, want een groot deel van het repertoire is best complex of heel bombastisch. Ik zet ook geen Mahler op als ik aan het koken ben. Maar in de concertzaal is dat anders. Daar krijg je een moment van verstilling. Je hoeft heus niet alle theorie erachter te kennen om ervan te kunnen genieten. Een klassiek concert is een zeldzaam moment waarop je niets anders te doen hebt dan te luisteren en de muziek over je heen te laten komen.

T: Jasper Croonen
F: Ivan Put