De Versterker van Marcel Vanthilt

Achter elke mens staat een versterker: een song, album, muzikant of band die op kleine of grote momenten in het leven de kracht geeft om op te staan, het stof af te kloppen en door te gaan. Elke maand gaat Ohlalala op zoek naar een versterker van eigen bodem.

‘In oktober 1976 ben ik vanuit Leopoldsburg naar Brussel getrokken om te studeren. Diezelfde maand kwam het nummer New Rose van The Damned uit. Eigenlijk was dat de allereerste punksingle, want de Ramones waren hier toen nog niet bekend. Dat was een openbaring voor mij. Daarvoor luisterde ik naar Neil Young en naar zware monstergroepen zoals Led Zeppelin en Black Sabbath. Maar opeens kwamen er vanuit Engeland bands als The Damned, The Clash, Sex Pistols ... En al snel begonnen in Brussel allerlei mensen die nog nooit een instrument van dichtbij hadden gezien ook dat soort muziek te maken.’

‘Een van die eerste Brusselse punkbands was de Mad Virgins. Dat waren heel gewone jonge gasten van om de hoek. Ze hadden zelfs hun middelbare school nog niet afgemaakt. Fuck & Suck was hun eerste en enige single, en ik vond die meteen geweldig. Twee akkoorden en brullen maar … Heerlijk! Ik word nog altijd blijgezind als ik dat nummer opzet. Omdat het zo authentiek is. Het is pure eerlijkheid. Want die hardrockgroepen namen zichzelf zo serieus. Voor een concert kwamen ze aanzetten met twintig vrachtwagens en veel mumbo jumbo. Dat was bij die punks wel anders. Die dachten: fuck it, waar is al dat gezever voor nodig, wat een idiote cinema is die rock-’n-rollwereld geworden?!’

‘Muziek is altijd al een business geweest, maar ik hoef dat niet te horen, snap je? In muziek wil ik een soort van authenticiteit voelen. De artiest moet het zo kunnen verkopen dat ik het geloof en dat het me pakt. Het moet uit de ziel komen, of uit de gal. (lacht) Ook bij veel van die Engelse punkgroepen had ik al snel door dat er een businessplan achter zat. Maar de Mad Virgins, dat waren gewoon gasten met hun broek op half vijf en een gitaar die niet paste. En dan maar rammen. Geweldig! Dat is van zo een onschuld. De platen van de Sex Pistols waren ook geproducet, maar de Mad Virgins, dat was gewoon een hoop herrie die enorm lekker klonk.’

‘Door Fuck & Suck van de Mad Virgins ben ik zelf met muziek begonnen. Met mijn vrienden uit Leopoldsburg heb ik toen The Horribles opgericht. We zijn zelfs naar de studio getrokken waar de Mad Virgins Fuck & Suck hebben opgenomen, ergens in Watermaal-Bosvoorde. Ik moet ze ooit live hebben gezien, want in die tijd waren er in Brussel veel guerrillaoptredens. Dan kwam je binnen in Café Au Coin – een café in het midden van de straat, haha, Brusselse humor – en dan zeiden de punkers achter de toog: “Il y a un concert dans le métro dans deux heures.” Dan stond je samen met een paar honderd mensen in de metro zogezegd op je aansluiting te wachten. En dan kwamen daar ineens een paar knuppels naar beneden met een drumstel en twee basversterkers op batterijen. Die speelden tien minuten en daarna waren ze weer weg. De Mad Virgins moeten daar zeker bij zijn geweest.’

‘De originele single uit 1978 staat hier op de kast, samen met nog wat vinylplaten die nergens meer te vinden zijn. Fuck & Suck is eigenlijk de B-kant, op de A-kant staat I Am A Computer, maar dat nummer heb ik nooit beluisterd. Ik vind het een geweldig relikwie. Ook omdat het bij die ene single is gebleven. In de context van punk, anarchie en het ‘no future, fuck you’-concept kan dat wel tellen. Enkele bandleden hebben daarna de groep Allez Allez opgericht, geloof ik. Maar als de Mad Virgins volgende week een comeback maken, zullen al die mensen die nu nog zeven keer per jaar naar The Kids gaan kijken er staan, daar ben ik zeker van.’

‘Vandaag ben ik wie ik ben dankzij de Mad Virgins. En nu ik erover nadenk: die naam past perfect bij mij. Ik ben geboren in augustus, dus ik ben een maagd. En I’m quite mad, in alle betekenissen van het woord. (lacht) Moet muziek absurd zijn en tegen schenen schoppen om mij te raken? Niet noodzakelijk. Zolang er een soort opwinding van uitgaat, zolang je ergens in je lijf of in je geest wordt gestimuleerd, is het voor mij goed. Volgend jaar word ik 65, dus ik ga zelf minstens 65 minuten nieuwe muziek uitbrengen. Niet dat iemand daarop zit te wachten, maar dat maakt me niet uit. Ik moet het gewoon doen. Omdat muziek een noodzaak is voor mij.’

Valérie Du Pré