B-sides: Geert Noppe

Geert Noppe, muzikant bij Yevgueni en Hooverphonic, heeft een nieuwe plaat klaar als Walrus, het muzikaal project waarin hij - al sinds het prille begin - zijn ziel en zaligheid stopt. "Walrus is mijn reddingsboei geweest."

Met Klaas Delrue deelt Geert Noppe niet alleen een jarenlange vriendschap, maar ook een grote liefde voor Nederlandstalige muziek. Logisch dus dat ze samen Yevgueni oprichtten, een band die intussen tot de Nederlandstalige popcanon behoort. "Op een bepaald moment begon het bij mij te kriebelen om eigen songs te maken en een eigen band op te richten. Dat is Walrus geworden, de band waarin ik mijn eigen creatieve ei kwijt kan." 

Aanvankelijk was de sound van Walrus opvallend ruwer dan die van Yevgueni. Was hij bang om te soft bevonden te worden? "Ik zocht inderdaad een ruwere muzikale taal op in die tijd. Misschien wel omdat ik me per se wilde onderscheiden van Yevgueni. Het zou natuurlijk makkelijker geweest zijn mocht ik iets totaal anders gedaan hebben. In het Engels zingen bijvoorbeeld, of jazznummers spelen. Maar in het Engels zingen vind ik niet zo ideaal, omdat je die gevoelsfactor mist die je in het Nederlands wél hebt: je begrijpt de draagwijdte van elk woord heel precies. Daarom heb ik toch voor het Nederlands gekozen, ook al lag de vergelijking met Yevgueni op de loer."

"Wie ben ik, waar kom ik vandaan en waar ga ik naartoe? Dat soort vragen stelde ik mezelf vijf jaar geleden nog niet."

Tussen het tweede album van Walrus en het nieuwe album, ‘Tussen mijn oren’, zaten vijf lange jaren. "Yevgueni en Hooverphonic slorpten het grootste deel van mijn tijd op. Ik wist: als ik nog wil doorgaan met Walrus, zal ik daar drastisch voor moeten kiezen en er tijd voor moeten creëren - tijd die ik op dat moment niet had. Toen kwam de coronacrisis en was er plots een zee van tijd. Dat kwam mij goed uit, want ik stond voor de keuze: nú iets uitbrengen, of stilaan in een permanente winterslaap terechtkomen. Eerlijk gezegd heb ik me wel afgevraagd of we niet te lang hadden stilgezeten met Walrus, maar dat viel gelukkig mee: we moeten vandaag niet opnieuw uitleggen wie we zijn. Pers, radiozenders en publiek kennen Walrus nog."

Met de zee van tijd kwam ook een zee van ideeën. "Mijn ideeën voor songs zijn nog lang niet opgedroogd. Elke nieuwe levensfase brengt nieuwe inzichten en ervaringen met zich mee. Dat hoeven niet de grote gebeurtenissen te zijn, ook de dagelijkse dingen des levens inspireren me. Mijn ouders worden ouder, mijn kinderen groeien op. Dat zijn misschien clichés, maar ze dwingen je wel tot zelfreflectie. Wie ben ik, waar kom ik vandaan en waar ga ik naartoe? Dat soort vragen stelde ik mezelf vijf jaar geleden nog niet."

"Als artiest moet je niet wachten op de goedkeuring van anderen."

Hij heeft wel degelijk aan zichzelf getwijfeld, geeft hij toe. "Ik ben sowieso een piekeraar. Corona had daar een versterkende invloed op. Ik vroeg me zelfs af of ik nog wel muzikant moest blijven. Die twijfel is in de teksten geslopen, al hoort de gemiddelde luisteraar dat misschien niet. Op een bepaald moment tijdens de lockdown heb ik al dat twijfelen achter me gelaten omdat ik besefte: Walrus is nu mijn reddingsboei. Daarna ben ik keihard aan de nieuwe plaat beginnen te werken. Ik had ook kunnen gaan joggen, ja." (lacht)

"Of ik als Walrus ook moederziel alleen op het podium zou kunnen staan? Zeker en vast. Ik ben nu meer een singer-songwriter dan vroeger. Mijn teksten zijn ook duidelijker nu, minder cryptisch. Ik voel geen schroom meer om woorden als ‘moeder’, ‘vader’ of ‘kind’ te gebruiken. Ik wil vooral eerlijk vertellen wat ik te vertellen heb. Die durf heeft te maken met ouder worden, maar ook met feedback ter harte nemen van mensen die het beste met je voor hebben. Goedkeuring is daarbij niet het doel. Als artiest moet je niet wachten op de goedkeuring van anderen. Maar je moet wel luisteren naar de mensen die je helpen om je songs beter te maken."

Zin in meer? Beluister het album via deze link: Spotify – Tussen Mijn Oren

Koen Bauters & Floor Deckx